Filippo Di Giacomo
‘ U monapáttə
‘U mànəkə,’a furcéllə e li’ scibbəjə,
dújə rutéllə ‘i hévənə già fattə
‘na tavuhéttə ngòzzä e nu kiuviéttə
e tə facívəsə purə tu ‘nu monapàttə
Cə pərdíməhə i’ jurnètə p’u ngiarmè
nghiúsə nd’a ‘nu catuojə o nd’a na stallä,
accənəkètə sénzä pəpətè, all’amməcciúnə
d’i mammə e di’ tètə ca sə pənzávənə
ca járəmə alla skohä.
Po’, nd’a kundròrə,‘u jməhə a pruvè
nda’ ‘nu pənnínə sdràmmə: prímə ‘i kiù grannə
e doppə ‘i zənnariéllə ca sə vuhívənə mbarè.
Quandə kazzəhatúmmənə nd’i gliéfə d’u majsə,
quandə škamàzzə, quandə rísə pi’ víjə du’ pajsə…
E quannə’u sòhə puníjə nə rəkuglíməhə alla kèsə
comǝ a rundənellə škardəlliendə
k’i zinzəhə strazzètə,‘a faccia ‘mbruscənètə…
e l’uokkiə…huciéndə com’i stellə.
filippo digiacomo©agosto2015
Il monopattino
Il manico, la forcella e le cerniere,
due rotelle di legno già fatte
una tavoletta spessa ed un pérnietto
e ti facevi anche tu il monopattino.
Ci perdevamo le giornate per acciarparlo
rinchiusi in un ripostiglio o in una stalla
affaccendati, senza fiatare, di nascosto
dalle mamme e dai papà che pensavano
fossimo alla scuola.
Poi, nella controra andavamo a provarlo
in una scesa sghemba:dapprima i grandi
e dopo i piccolini vogliosi d’ imparare.
Quante capriole nelle zolle del maggese,
quanti schiamazzi, quante risate per le vie del paese…
E al tramontar del sole ritornavamo a casa
garrule rondinelle
coi cenci sbrindellati, la faccia sporca e gli occhi…
lucenti come stelle.
filippo digiacomo©agosto2015