Filippo Di Giacomo
Sínnə
Sínnə
quèsə quèsə non tə rəcanóschə kiú:
viecchiə e mèhəpatùtə.
chijnə də spruòcchəhə e strəppúnə,
gàrse.
Mə sə strazzijə ‘u córə,mo’
sə pénzə a killə ‘hundènə juòrnə da Statìjə
senza nùvəhə, quannə scapètə mə tuffèvə
’ndu fuossə ‘nfunnə du’ Pəgnuòhə
cuttunə alli cumbagnə mej da’ pəcciunèrə.
Che rrəkríejə a pəgliè ‘u sòhə cucéndə
e a strəllunè canzúnə sutt’u pòndə.
E purə tu, m’arrəcòrdə, rərìsə a škattatéllə
e arruccuhàvəsə cundèndə ‘nzignə allu märə.
Mó nonn’i siéndəsə chiù chilli canzúnə,
chilli suspírə di géndə ndi Pandúnə:
sí’ chiú mutə də nu cambəsàndə,
‘na spərànza ca non rəfiurìscə kiù:
…nu suònnə pərdùtə chəhórə da’ giuvəndùtə.
.fildigiacomo©agosto2017
Traduzione
Sinni
Sinni,
quasi quasi non ti riconosco più:
vecchio e malandato,
pieno di arbusti e di sterponi,
disidratato.
Mi si stringe il cuore, ora,
se penso a quei lontani giorni d’estate
sereni, quando incosciente mi tuffavo
nel profondo fosso del “Pignuolo”
insieme ai miei compagni di brigata.
Che allegria a prendere il sole cocente
e cantare a squarciagola sotto il ponte.
E anche tu, ricordo, ridevi a cascatella
e gorgheggiavi lieto fino al mare.
Adesso non senti più quelle canzoni
quei sospiri della gente nei Pantoni:
sei muto più di un camposanto,
una speranza che non rinverdisce più:
…un sogno perduto color di gioventù.
.fildigiacomo©agosto2017